Należy pamiętać o tym, czym coaching nie jest. Nie jest on w szczególności:

• sformalizowanym szkoleniem, takim jak na przykład kurs;
• terapią, psychoanalizą, psychoterapią;

sposobem na to, by ktoś inny rozwiązał za nas nasze problemy.

Coaching nie jest sformalizowanym szkoleniem, jak na przykład kurs

Sformalizowane szkolenie przewiduje ustalony program nauczania oraz opracowaną z góry dydaktykę mającą zapewnić opanowanie tego programu. Jeśli na przykład uczestniczyli państwo w kursie obsługi komputera, to mieli państwo okazję przekonać się, że szkoleniowiec często stosował sformalizowane metody gwarantujące opanowanie pewnego materiału w określonym czasie.

Schemat coachingu jest bardziej elastyczny i uwzględnia konkretne cele podopiecznego. Na kierunek i treść sesji coachingowej wpływają obie strony – zarówno podopieczny, jak i coach. Coaching zakłada, że rzeczywista odpowiedzialność za uczenie się spoczywa na podopiecznym oraz zachęca do uczenia się również po zakończeniu sesji.

Coaching nie jest terapią, psychoanalizą, psychoterapia

Choć coaching nie jest terapią i nie powinien być w ten sposób postrzegany, to jednak stanowi sensowną propozycję dla ludzi, którzy być może zastanawiali się nad skorzystaniem z jakiejś formy specjalistycznego doradztwa przy rozwiązywaniu swego problemu. Coaching sprzyja między innymi pogłębieniu samoświadomości i pełniejszemu zrozumieniu własnej sytuacji i warunków. Działanie na rzecz zmiany zaczyna się niekiedy od zwykłej zmiany punktu widzenia. Błędne wyobrażenia o sobie w rodzaju „nie potrafię” czy „nie mogę” da się zakwestionować, odkrywając świeże sposoby podejścia do sytuacji i idee.

Coaching nie jest sposobem na to, by ktoś inny rozwiązał za nas nasze problemy

Fundamentalna zasada coachingu głosi, że sam człowiek jest ostatecznie odpowiedzialny za swoje życie i za osiągane wyniki. Skoro przyznajemy, że jesteśmy za coś odpowiedzialni, to wynika stąd, że mamy nad tym władzę i możemy na to oddziaływać. Jeśli na przykład nie uzyskują państwo pożądanych wyników w pracy, coach może zachęcić państwa do:

• lepszego zrozumienia sytuacji,
• opracowania nowych pomysłów czy metod radzenia sobie z tą sytuacją,
• podjęcia konstruktywnych działań zmierzających do uzyskania pożądanych wyników.

Coach nie będzie jednak udzielał państwu instrukcji w sprawie konkretnych działań ani też podejmował ich za państwa. Postępując w ten sposób, przejmowałby od państwa odpowiedzialność, a tym samym ograniczał ich sprawcze możliwości.

źródło: Coaching, Julie Starr, Warszawa 2005, str. 191 – 192

Fakty na temat coachingu:

Ludzie korzystają z usług specjalistów od coachingu, ponieważ chcą poprawić swą sytuację i osiągnąć cele. Chcą poznać nowe sposoby myślenia i podchodzenia do sytuacji życiowych, aby uzyskiwać lepsze wyniki. Często spotykane cele coachingu to na przykład poprawa organizacji i efektywności pracy, zwiększenie pewności siebie w określonych sytuacjach czy po prostu lepsze radzenie sobie w relacjach z ludźmi.

Wykwalifikowany coach posługuje się pewną kombinacją obserwacji, wypytywania, słuchania i przekazywania informacji zwrotnych (przypis Macieja Kozubika: oraz gier i narzędzi coachingowych), aby poprowadzić rozmowę coachingową bogatą w znaczenia i wydatnie wspierającą uczenie się. Dla podopiecznego z kolei rozmowa ta jest doświadczeniem skupienia i uwagi, dzięki czemu może pogłębić swą świadomość i lepiej zrozumieć własną sytuację. Odkrywa także nowe sposoby rozwiązywania problemów, uzyskiwania lepszych wyników i ogólnie łatwiejszej realizacji swych celów. Do najczęstszych korzyści osiąganych dzięki coachingowi należą:

• wzmocnienie poczucia skupienia i ukierunkowania;
• poprawa samoświadomości, znajomości samego siebie;
• zwiększenie zdolności do nawiązywania relacji z ludźmi i oddziaływania na nich;
• wzmocnienie motywacji;
• poprawa osobistej efektywności, na przykład umiejętności ukierunkowanego działania;
• zwiększenie zaradności i elastyczności, na przykład umiejętności radzenia sobie ze zmianą.

źródło: Coaching, Julie Starr, Warszawa 2005, str 190 – 191

Coach będzie zachęcał państwa do stałego zaangażowania w proces coachingu. Oznacza to udział w sesjach, prowadzenie (w razie potrzeby) własnych notatek i trzymanie się wszelkich uzgodnień podjętych podczas sesji.

Coach potrzebuje ponadto państwa otwarcia na potencjalne oddziaływanie coachingu. Oznacza to, uczciwy i szczery udział w rozmowach. Jeśli na przykład uważają państwo, że jakieś elementy coachingu się nie sprawdzają, coach musi się o tym dowiedzieć. Jeśli mają państwo jakieś obawy czy problemy, proszę je zgłaszać. Jeśli wiedzą państwo, dlaczego pojawia się jakiś problem, proszę to powiedzieć. Siła i skuteczność coachingu w wielkim stopniu zależą od poziomu otwarcia i zaufania, w relacji między coachem, a podopiecznym.

źródło: Coaching, Julie Starr, Warszawa 2005, str. 192 – 193

Rola coacha polega na zapewnianiu podopiecznemu szczególnego rodzaju wsparcia. Trener skupia się wyłącznie na sytuacji podopiecznego, czyniąc to z uwagą i zaangażowaniem, jakie rzadko można spotkać poza sesjami coachingowymi.

Coach słucha podopiecznego ze szczerym pragnieniem zrozumienia, kim jest podopieczny, co myśli i w jaki ogólnie sposób doświadcza świata. Uzyskaną w ten sposób wiedzę przekazuje mu na powrót, uzupełniając ją o pewnego rodzaju obiektywną ocenę ułatwiającą uchwycenie wyrazistego obrazu całej sytuacji. W toku rozmów coachingowych zachęca podopiecznego do podejmowania wyzwań, pokonywania przeszkód i przystępowania do działania.

Relacja coachingowa jest inna niż wszystkie – po prostu dlatego, że obejmuje kombinację obiektywnego dystansu i zaangażowania na rzecz celów podopiecznego. Ponieważ relacja ta opiera się na zaufaniu i otwartości, treść rozmów coachingowych jest traktowana jako poufna. Jeśli inicjatywa przeprowadzenia coachingu wyszła od strony trzeciej, coach uzgodni z państwem najlepszą metodę zaangażowania jej bądź stałego informowania.

źródło: Coaching, Julie Starr, Warszawa 2005, str. 192